Spis zaganień obowiązujących na zaliczeniu z socjologii

Dzieki Mariola za wyklady:)
W takim razie skoro Magda bierze 4 to ja zrobie 2 bo chyba nikt sie za niego nie chce zabrac i jutro wrzuce na forum:)

Dzieki Marlena za wyklady:)
W takim razie skoro Magda bierze 4 to ja zrobie 2 bo chyba nikt sie za niego nie chce zabrac i jutro wrzuce na forum:)

roztargniona dzisiaj chodze...przepraszam za te pomylke w imieniu:P

nie no wypassss :] dzieki wielkie zwlaszcza za 3 i 7 wyklad tego nie ma uff juz myslalem ze bedzie nie fajnie ;] pzdr

Wykład 4
Organizacja życia społecznego: kultura.
1. Kultura jest podstawą organizacji życia społecznego, w tym sensie, że jest względnie trwałym wyznacznikiem sposobu życia w danych społeczeństwach. Względna jej trwałość polega na tym, że wraz ze społeczeństwem zmienia się, ale przy zachowaniu własnej ciągłości, przenosząc w „nowe czasy”, zmodyfikowane tylko, wcześniej przyjęte i sprawdzone struktury mentalne i instytucjonalne.
(Definicja z książki Goodmana)
Wyuczone, społeczne przekazywane dziedzictwo wytworów, wiedzy, wierzeń, wartości i normatywnych oczekiwań, które zapewnia członkom danego społeczeństwa narzędzia do rozwiązywania pojawiających się problemów…

Kultura materialna wszystkie dotykalne wytwory społeczeństwa, które mają konkretną postać.
Kultura niematerialna abstrakcyjne wytwory społeczeństwa przekazywane z pokolenia na pokolnie.

2. Artefakty kulturowe to wszelkie przedmioty materialne i zjawiska wytworzone i zobiektywizowane w danej kulturze jako jej normy i standardy.
3. Najważniejsze czynniki rozwoju kultur:
 Innowacja postać adaptacji, w której dna osoba akceptuje standardowe cele kulturowe, ale nie akceptuje społecznie usankcjonowanych środków osiągania tych celów.
 Dyfuzja rozprzestrzenianie się cech kulturowych z jednego społeczeństwa do innego.
4. Najważniejsze elementy kultury:

 Język. ( Społecznie wytworzony system symboli znaczących) Język to nie tylko instrument komunikacji, ale także myślenia. Poprzez język interpretuje się świat, w tym sensie także się go kształtuje. Tę funkcję języka, jako elementu kultury, dobitnie określa hipoteza relatywizmu językowego. Według tej hipotezy, jeżeli ludzie konceptualizują świat (przypisują nazwy jego poszczególnym elementom) tylko poprzez istniejący język, to wtedy język wyprzedza myślenie, jest w stosunku do niego pierwotny.

 Wartości. Abstrakcyjne pojęcia określające to , co społeczeństwo uważa za dobre, słuszne i pożądane.

 Normy. Społeczne reguły i wskazówki określające właściwe zachowanie w poszczególnych sytuacjach.

 Sankcje. To kary i nagrody, których istotą jest skłanianie członków społeczeństwa do konformizmu w stosunku do norm, ich podtrzymywanie.

5. Integracja kulturowa w ujęciu funkcjonalistycznym i konfliktowym.
W ujęciu funkcjonalistycznym dominująca kultura stabilizuje i „uświęca” istniejący ład społeczny. Nie przeczy temu kształtowanie się subkultur poszczególnych zbiorowości wewnątrz narodów i społeczeństw, ani współwystępowanie w nich odmiennych kultur, wnoszonych przez migrantów. W tym ujęciu subkultury są naturalnym przejawem zróżnicowania środowisk społecznych, potwierdzającym jednak, że różne odmiany kultury mogą funkcjonować w ramach szerszej całości, „mozaiki światów społecznych”, wzbogacając się wzajemnie.
W ujęciu konfliktowym potwierdza się stabilizacyjną funkcję kultury dominującej, przy jednoczesnym rozwinięciu tego stwierdzenia o następujące obserwacje:
• Kulturowa integracja często nie jest oparta na zgodzie, jest nieraz procesem wymuszanym,
• Kultura utwierdza istniejący ład, co oznacza także, że ideologia panująca (dominująca) utwierdza społeczne, ekonomiczne i polityczne interesy klas uprzywilejowanych. Dzieje się to za pośrednictwem instytucji państwa, środków masowego przekazu, szkoły, religii, które w tym kontekście widziane są jako „czyjeś”, uczestniczące w konflikcie społecznym.

6.
Zróżnicowanie kulturowe.
Subkultury to podstruktury kulturowe mieszczące się i powstające w ramach kultury dominującej. Przejawiają się w nich odmienności między zbiorowościami tworzącymi społeczeństwo, powstające m.in. na bazie różnic generacyjnych, regionalnych, miejsca zamieszkania, statusu społecznego, zawodu, wyznawanej religii, a nawet płci.
Kontrkultura wzory przekonań, wartości, norm i stylu życia, które otwarcie przeciwstawiają się wzorom powszechnie przyjmowanym w społeczeństwie.

Do najczęściej stosowanych określeń postaw wobec zróżnicowania kulturowego należą pojęcia etnocentryzmu, ksenocentryzmu i relatywizmu kulturowego.

Typ postawy Kryteria (standardy) ocen Przedmiot oceny
Kulturocentryzm, etnocentryzm Własna kultura Obce kultury
Relatwizm kulturowy Obca kultura X Obca kultura X
Ksenocentryzm Obca kultura Własna kultura

 Etnocentryzm (kulturocentryzm)– tendencja do uznawania własnej kultury za moralnie lepszą od innych kultur oraz oceny innych kultur na podstawie własnych standardów.
 Ksenocentryzm - jest postawą całkowicie, lub tylko w pewnym zakresie, odwrotną do kulturocentryzmu. Polega ona na przypisywaniu wyższości kulturom innym niż ta, z której sami się wywodzimy, i przyjmowaniu zewnętrznych wzorców kulturowych. Jej istotą jest ocenianie kultury własnej poprzez standardy konkretnej kultury obcej (zewnętrznej w stosunku do własnej).
 Relatywizm kulturowy – pogląd głoszący, że żadna praktyka kulturowa nie jest sama w sobie dobra lub zła i że musi być oceniana w kontekście kontekście jakim funkcjonuje.

dobra ja zaczynam sie teraz brac za wyklad 5 i niedlugo go wrzuce..Marlena..wymiatasz :p dzięki bardzo bardzo :*

[link widoczny dla zalogowanych]

zebrane i poukladane wszystko do jednego pliku. to jest bez 2 i 5. Drugi robi aneta a 5 ma magda zrobiony ale ma problemy z netem. mam nadzieje ze przed 8 jakos to sie uzupelni. ale i tak ogromne podziekowania naleza sie Marlenie !! jestes wielka !! Very Happy

Przepraszam za poślizg, do wieczora wrzuce 2 wykład. Juz prawie gotowy jest:)

WYKŁAD 5

1. Socjalizacja: ogólne określenie procesu (co to jest socjalizacja?), internalizacja jako skutek socjalizacji, nabywanie poczucia tożsamości społecznej jako skutek internalizacji.

Socjalizacja - uspołecznienie, to proces nabywania umiejętności uczestniczenia w życiu społecznym ; procesu ten trwa przez całe życie człowieka (w ciągu całego życia przyjmuje różne role społęczne), uczy się on:
• reguł kultury zbiorowości, w której uczestniczy,
• umiejętności życia w społeczeństwie, m.in. rozpoznawania występującej w nim struktury ról społecznych i sposobu ich
Socjalizacja jest swoistym procesem przetwarzania bodźców napływających ze środowiska społecznego, prowadzącym do ukształtowania osobowości społecznej. Przetwarzanie to obejmuje także krytyczną obserwację i analizę.
Socjalizacja umożliwia wejście do kultury, a w dalszej konsekwencji jej kontynuację.

Istotną częścią ludzkiej natury są instynkty, czyli wrodzone skłonności i umiejętności. Instynkt w życiu człowieka to przede wszystkim świadomy zamysł. Dzięki temu człowiek posiada zdolność do elastycznego reagowania na zmiany zachodzące w otoczeniu a także przystosowywania go dla własnych potrzeb.
Ważną rolę w kształtowaniu osobowości społecznej człowieka i jego kontaktów ze światem zewnętrznym odgrywają intuicje, emocje nie tylko racjonalizm. W ostatnich latach przedmiotem zainteresowania psychologów jest inteligencja emocjonalna, rozumiana jako zdolność wykorzystywania własnych emocji do osiągania takich celów jak empatia, samokontrola, entuzjazm i wytrwałość.
Wychowywanie (element procesu socjalizacji) to świadomy, intencjonalny proces kształtowania osobowości człowieka według przyjętego w danej zbiorowości ideału (wzorca) wychowawczego. Osobowość człowieka kształtują nie tylko zamierzone oddziaływania innych osób, ale także nieplanowane i „przypadkowe” bodźce napływające ze środowiska zewnętrznego.
Internalizacja jest najważniejszym skutkiem socjalizacji – uwewnętrznieniem, głębokim przyjęciem pewnego sposobu rozumienia świata charakterystycznego dla grup społecznych, z którymi jednostka szczególnie mocno się identyfikuje, tzn. dla swojej rodziny, narodu, klasy społecznej, grupy wyznaniowej i innych możliwych, np. społeczności lokalnej, klubu sportowego, płci. Uwewnętrznieniu podlegają między innymi wartości, normy, wzorce ról społecznych. Wspomniane sposoby rozumienia świata charakterystyczne dla grup odniesienia jednostki mogą być ogólnie spójne, lub rozbieżne, niespójne, zmuszając ją do dokonywania wyborów. Zinternalizowane treści uznaje jednostka za swoje własne, specyficzne i niepowtarzalne, na ogół także za naturalne i oczywiste, np. zasady dekalogu, czy przekonanie o potrzebie nauki w szkole.
Internalizacja, jako rezultat procesu socjalizacji, jest podstawą nabywania przez jednostki poczucia tożsamości społecznej, którą w tym kontekście rozumieć można jako umiejscowienie się jej w strukturze grup, pozycji i ról społecznych na wszystkich poziomach organizacji życia społecznego.

2.1. Wpływ procesu socjalizacji

Jednostka ludzka pozbawiona możliwości normalnego przebycia procesu socjalizacji, kształtująca się w izolacji od wpływu środowiska społecznego, sama z siebie nie nabywa tak „typowo ludzkich” umiejętności jak chód w pozycji wyprostowanej, artykułowana mowa, myślenie pojęciowe, rozumienie reguł życia społecznego. Dziecku potrzebne są kontakty z innymi ludźmi, w tym troska, którą im zapewnić mogą tylko bliskie osoby, zwłaszcza rodzice. Potrzebni są oboje rodzice, korzystne jest posiadanie rodzeństwa, niezbędne są kontakty z rówieśnikami. Tworzy to dobre warunki do poznawania wzorców ról społecznych i rozwoju osobowości, która nie może dokonywać się w próżni braku kontaktów interpersonalnych. Wśród osób pozbawionych w okresie rozwojowym właściwych warunków, bardziej prawdopodobne są zaburzenia psychiczne i społeczne nieprzystosowanie, zwiększone jest ryzyko popadnięcia w różnego typu patologie. W skrajnych przypadkach dzieci pozbawione wystarczającej troski popadają w chorobę sierocą. Podkreślenia wymaga wniosek, że prawidłowe przejście procesu socjalizacji wymaga odpowiedniego czasu i kolejności przechodzenia kolejnych faz w „zegarze rozwojowym” dziecka. Niezachowanie tego porządku w postaci pominięcia lub zaniedbania którejś z tych naturalnych faz powoduje efekt w postaci trwałego niedorozwoju.
W tym kontekście przypomnieć można, w istocie pozorny, spór o istotę człowieczeństwa, między orientacją laicką a chrześcijańską. Ci drudzy konsekwentnie sprzeciwiają się twierdzeniu pierwszych, że człowiek nie staje się człowiekiem od urodzenia, lecz staje się nim dopiero w rezultacie procesu socjalizacji. Jednak także oni muszą zaakceptować tezę, że człowiek jako istota moralna nie może zaistnieć poza społeczeństwem, nie może wypełnić swego powołania.

2.3. Wpływ dziedziczenia biologicznego. – opis badań na bliźniakach , nie widziałam co tu wykreślić, gdyż ponieważ tu jest opisany konkretny przypadek – przeczytajcie jako ciekawostkę  to niżej pogrubione to jest jedyne konkretne zdanie dalej to opis tych badań..
Badania prowadzone w ramach kilku dyscyplin nauki potwierdzają, że także specyficzne dziedzictwo biologiczne człowieka, pomijając oczywiste uwarunkowania gatunkowe, silnie wpływa na jego społeczne zachowania.

Interesujące są tu wyniki badań amerykańskiego Minnesota Center for Twin and Adoption Research, gdzie badano pary bliźniaków, z różnych względów przechodzących proces socjalizacji oddzielnie, w odmiennych środowiskach i rodzinach. Ogniskując swoje zainteresowanie na przypadkach bliźniąt, badacze z tego centrum zakładali ich identyczne wyposażenie genetyczne. Ich badania dowiodły, że nie tylko proces socjalizacji, ale i dziedziczenie biologiczne warunkują potencjał rozwojowy i społeczne zachowania człowieka. Takie cechy charakterystyczne jak temperament, wraz z jego pochodnymi, brzmienie głosu, nerwowe zachowania, okazały się podobne, nawet, gdy bliźniaki przechodzą proces socjalizacji oddzielnie, w innych środowiskach. Oprócz podobieństw stwierdzono między nimi także znaczące różnice. Dotyczyły one postaw i przyjmowanych wartości, dobierania przyjaciół, a nawet w zwyczajów dotyczących picia alkoholu. Stwierdzono podobieństwa w dążeniu do przewodzenia i dominacji, ale jednocześnie różnice w ujawnianiu potrzeb intymności, komfortu i asysty-pomocy. Podkreślić należy, że (ku zaskoczeniu badaczy) stwierdzono znaczne podobieństwa w wynikach testów na współczynnik inteligencji wśród bliźniaków wychowywanych osobno, ale w porównywalnych warunkach otoczenia społecznego – statusu społecznego. Podobieństwo to było statystycznie znacząco większe, niż u osobników o odmiennym dziedzictwie biologicznym. Jednocześnie bliźniaki wychowywane osobno, w skrajnie odmiennych warunkach społecznych, różniły się wyraźnie wynikami tych testów. Wyniki badań świadczą o tym, że inteligencja warunkowana jest zarówno przez dziedziczenie biologiczne, jak i warunki procesu socjalizacji.
Opisywane badania przeprowadzono na małej próbie około 100 przypadków, przy utrzymywaniu się wielu wątpliwości metodologicznych, wyniki są zatem ciągle tylko hipotezami.

2.4. Socjobiologia:
Pewne obawy socjologów towarzyszą kształtowaniu się nowej dyscypliny nauki, jaką jest socjobiologia. Jej powołaniem jest badanie wpływu środowiska społecznego i dziedzictwa biologicznego na kształtowanie się osobowości człowieka i jego społeczne zachowania. Specyfiką tej dyscypliny są systematyczne badania biologicznych podstaw tych zjawisk. Tą specjalizacją wykracza ona poza socjologię, chociaż wpływem dziedzictwa biologicznego interesują się także socjolodzy. Socjobiolodzy, badając społeczne zachowania człowieka przyjmują pewne tezy Darwina o naturalnej selekcji. Udało im się potwierdzić, że niektóre z tych zachowań, warunkujących zdolność do przeżycia, można wyjaśniać poprzez odwołanie się do dziedzictwa biologicznego. Interpretacja wyników socjobiologów musi być wyważona, nie prowadzić do zbyt uproszczonych porównań i obejmować szersze, nie tylko biologiczne wyjaśnienia stwierdzonych stanów rzeczy.
Ujęcie socjologiczne jest prawidłowe, ponieważ zwraca szczególną uwagę na podlegający możliwym stymulacjom społeczny proces socjalizacji, otwierając drogę do podejmowania właściwych działań z zakresu polityki społecznej. Nazbyt jednostronne wywodzenie różnic społecznych z dziedzictwa biologicznego natomiast utwierdza tylko społeczne nierówności i błędne przekonania o ich naturalności i całkowitej nieuchronności. W szczególności dotyczy to prawdziwych, ale tylko połowicznie, wyników badań potwierdzających wpływ dziedzictwa biologicznego na późniejsze możliwości rozwojowe i status społeczny ludzi, poprzez dziedziczenie inteligencji.

2.5. Podmiotowość człowieka.
Nieuchronne różnice w przebiegu socjalizacji i dziedzictwie biologicznym każdego człowieka powodują, że wszystkie jednostki ludzkie są niepowtarzalne. Fundamentem kultury i życia społecznego w ogóle, jest przekonanie, że człowiek jest podmiotem własnego rozwoju. Ocena, na ile jesteśmy podmiotami własnej socjalizacji, tzn. na ile „tworzymy sami siebie” jest trudna. Przypuszczać można, że możliwość kształtowania się poprzez dokonywanie własnych, a przy tym słusznych, wyborów jest nierówna u poszczególnych ludzi. Wszystkich jednak musimy uważać za odpowiedzialnych za ostateczny rezultat socjalizacji, jakim jest nasza osobowość.
W rezultacie: osobowość to typowe dla danej osoby postawy, potrzeby, cechy charakteru i zachowania, umiejętności, ukształtowane w toku procesu socjalizacji na podstawie biologicznego dziedzictwa. W tej mierze, w jakiej człowiek jest zdolny do podejmowania wyborów, on sam kształtuje swoją osobowość.

2.1. Socjalizacja pierwotna i wtórna
Socjalizacja pierwotna, to odbywający się w okresie dzieciństwa, w tym najwcześniejszego, proces kształtowania się najgłębszych warstw osobowości człowieka. Kończy się zasadniczo wtedy, gdy dziecko uświadamia sobie istnienie ogólnospołecznych reguł. Socjalizacja wtórna dokonuje się, już na bazie socjalizacji pierwotnej, w późniejszych fazach rozwoju osobowości. Jest dalszym rozwojem, modyfikacją lub przebudową tejże osobowości, spowodowanymi potrzebą dostosowywania się do zmieniających się warunków zewnętrznych i przemian biologicznych, którym ludzie podlegają. Socjalizacja pierwotna odbywa się przede wszystkim w grupie pierwotnej, czyli, w zdecydowanej większości przypadków, w rodzinie.

2.2. Socjalizacja a cykle życiowe.
Proces socjalizacji trwa przez całe życie ludzkie. We wszystkich kulturach, a najbardziej widoczne jest to w kulturach prymitywnych, poszczególne fazy rozwoju, a więc także socjalizacji, zaznaczane są różnego rodzaju ceremoniami – obrzędami przejścia zmieniającego status jednostki.
Chociaż w naszej kulturze owe przejścia nie przebiegają tak dramatycznie, to jednak także się zaznaczają (np. matura, małżeństwo, menopauza, emerytura, starość). Nie tylko fazy rozwoju dziecka są zauważalne, także u ludzi dorosłych wyróżnić można typowe fazy rozwojowe. Przykładem może być tzw. kryzys środka życia, przeżywany na ogół w wieku około 40 lat, lub nieco później. Jest to stresujący okres samoprzebudowy osobowości. Wiąże się on z krytycznym bilansem dotychczasowej realizacji celów życiowych oraz oceną jej szans w przyszłości, uczuciem strachu. Dotyczy nie tylko napięć wewnątrz własnej osobowości, ale także relacji ze światem zewnętrznym.

3. Czynniki- obszary socjalizacji.
Rodzina. Jedną z najistotniejszych funkcji rodziny jest funkcja socjalizacyjna. Rodzina przekazuje m.in. kapitał kulturowy, wprowadza do odziedziczonej sytuacji społecznej – statusu przypisanego przez płeć, rasę, klasę społeczną.
Szkoła. Przez treść nauczania i proces edukacji, w tym interakcje z rówieśnikami.
Grupy rówieśnicze. Wywierają one, jako grupy pierwotne, duży wpływ na przebieg procesu socjalizacji, zwłaszcza starszych dzieci i młodzieży. W okresie ich dojrzewania i budowania własnej odrębnej tożsamości, rodzina traci na znaczeniu na rzecz grupy rówieśniczych złożonych na ogół z osób o podobnym statusie społecznym. Wpływ tych grup może być zarówno pozytywny jak i negatywny. Jak wspomniano, interakcje z rówieśnikami umożliwiają istotne dla społecznego rozwoju doświadczanie partnerstwa i odpowiedzialności, sprzyjają kształtowaniu podmiotowości.
Różnice płciowe: mężczyźni częściej tworzą, nieraz relatywnie duże, grupy rówieśnicze i spędzają z nimi czas, dziewczyny częściej spędzają czas w mniejszym liczebnie towarzystwie innej dziewczyny lub innych dziewczyn. Młodzi mężczyźni wykazują lepsze predyspozycje do uczestniczenia i współdziałania w większych grupach.
Mass media i infosfera. Przede wszystkim telewizja z jej olbrzymimi możliwościami. W tym kontekście uwidacznia się ważna misja mediów publicznych (niekomercyjnych). Obecnie najważniejszym medium, bo wśród dzieci i młodzieży zwiększającym przewagę nad telewizją, jest komputer („komp”). (hehe komp )
Do innych istotnych, dalej nieomawianych, instytucji odpowiedzialnych za społeczny proces socjalizacji należą m.in.: zakład pracy, Kościół, środowisko społeczno-geograficzne.

4. Resocjalizacja.

W rozumieniu najszerszym pojęcie resocjalizacji oznacza proces wyzbywania się starych wzorców zachowań i postaw, i przyjmowania nowych, adekwatnych do nowego życia, wybranego lub narzuconego. W tym szerokim znaczeniu obejmuje także np. proces przystosowywania się migrantów ze wsi do życia w wielkim mieście.
W węższym rozumieniu resocjalizacja jest rozumiana jako radykalna zmiana osobowości w warunkach dokładnie kontrolowanego środowiska. W tym określeniu zawarta jest wyraźna sugestia zorganizowania tego procesu, a więc poddawania resocjalizowanej osoby świadomym działaniom w ramach różnego rodzaju instytucji, niekoniecznie karno-wychowawczych.
Resocjalizacja może odbywać się dobrowolnie lub przymusowo, przy czym oddziaływaniom tym resocjalizowana osoba może się poddać, lub nie, lub też poddać się selektywnie, w różnym stopniu. Dookreśla je formuła przyjęta przez K. Olechnickiego i P. Załęckiego, którzy przyjęli, że resocjalizacja to działania wychowawcze lub terapeutyczne w fazie socjalizacji wtórnej, prowadzące do zmian w osobowości jednostek uznanych za nieprzystosowane do funkcjonowania w określonych grupach społecznych. Ma na celu takie ukształtowanie jednostki, aby mogła ona prawidłowo wykonywać swoje role społeczne i właściwie funkcjonować w społeczeństwie, a także realizować własne potrzeby w sposób społecznie akceptowany bądź też nakazany przez totalitarne mechanizmy władzy. Przykładem może być pruska szkoła w okresie Kulturkampfu, stawiająca sobie za cel germanizację młodzieży polskiej, czy nowicjat w klasztorze.
W przypadku przymusowej resocjalizacji w warunkach zakładu zamkniętego występować może zjawisko zwane prizonizacją. Jest ono pośrednim efektem uwięzienia jednostki, rezultatem procesu internalizacji i zaakceptowania przez więźnia, w mniejszym lub większym stopniu, wartości, norm i stylu życia subkultur więziennych. Jest to zjawisko, wraz z innymi możliwymi czynnikami, utrudniające, a niekiedy nawet uniemożliwiające przeprowadzenie skutecznej resocjalizacji.

5. Instytucje totalne (total institutions).

Resocjalizacja może być szczególnie skuteczna, prowadząc do zjawiska zwanego psychomutacją, zwłaszcza wtedy, gdy odbywa się w pewnego rodzaju instytucjach, za E. Goffmanem zwanych totalnymi, i gdy jest dobrowolna. Instytucje te są pewnego rodzaju mikrospołecznościami - miniaturowymi społecznościami, którego administracja lub przywództwo innego rodzaju (ludzie wykonujący władzę) regulują wszystkie aspekty życia ludzkiego – manipulują nimi. Są one mniej lub bardziej oddzielone (odizolowane) od reszty społeczeństwa, przynajmniej częściowo „zamknięte”, w ich granicach zaspokajane są wszystkie potrzeby ludzkie. Środowisko i sposób życia są w wysokim stopniu wystandaryzowane, w tym jedzenie, ubranie, zajęcia, relacje interpersonalne.
E. Goffman wyróżnił następujące cechy instytucji totalnych:
• Życie we wszystkich jego aspektach przebiega w tym samym miejscu, w przestrzeni ograniczonej terytorium instytucji, pod kontrolą, w warunkach jednolitej władzy,
• Wszystkie czynności życiowe przebiegają w otoczeniu innych ludzi i razem z nimi, w tych samych warunkach,
• Kierownictwo określa wszystkie reguły i wykonuje władzę bez udziału uczestników – „poddanych” ich władzy,
• Życie we wszystkich jego istotnych aspektach wewnątrz totalitarnych instytucji jest podporządkowane celom instytucji.

Resocjalizacja w instytucjach totalnych przebiega w dwóch fazach: pierwsza faza polega na tym, że ludzie sprawujący władzę łamią starą tożsamość jednostki, używając wielu radykalnych środków, np. musztry, nakazu intensywnej pracy, medytacji, pozbawiając snu i odpoczynku, nakazując milczenie, nadając numer, dokładnie określając wygląd zewnętrzny, wymagając podporządkowania i przyjęcia najniższego statusu, itp. W skrajnym przypadku jest to tzw. pranie mózgu (brainwashing). Druga faza polega na tym, że ludzie wykonujący władzę starają się zbudować nową jaźń osoby resocjalizowanej poprzez system kar i nagród. Nagrody mogą one być tylko prostymi udogodnieniami: zgoda na oglądanie telewizji, dostęp do książek, przepustka, zgoda na skorzystanie z telefonu lub możliwości kąpieli. Takie proste przywileje, wraz z równie silnie działającą nadzieją na awans w strukturze instytucji, tworzą mocny system motywacyjny skłaniający do konformizmu.
Wejście do instytucji totalnych przeważnie zapoczątkowane jest obrzędem degradacji. Także stara osobowość „rekruta” ulega zamazaniu, pozostaje nowa identyfikacja, nieraz po prostu numer. Instytucje totalitarne nie stwarzają pola do indywidualnej inicjatywy uczestników, nieraz ją wręcz eliminują.

oj wiem ze duzo..ale nie wiedzialam dokladnie co tam by jeszcze powycinac..i powiem Wam szczerze ze to nawet ciekawe jest..po prostu ten koles tak zamula a socjologia jest nawet spoko Smile

pozdrawiam gorąco moja kochana grupe 20 :*

Popieram Magdę Smile

Zaczęłam coś nie coś czytać i to w sumie ok jest Wink

łatwo wchodzi 2 wieczory i umiesz na 5 Razz

wykład 2

1.Cechy charakteryzujące przedsocjologiczną refleksję o społeczeństwie.

•Normatywny i finalistyczny punkt widzenia.

Filozofów bardziej interesowało jak być powinno od tego jak już jest. Już Platon i Arystoteles kreślili projekty idealnego państwa. Podobnie postępowali późniejsi autorzy utopijnych projektów. Opis i analiza rzeczywistości były dla nich przede wszystkim kontrastowym tłem dla ideału.

•Woluntaryzm

Wyrażał się zwłaszcza w postaci wiary we wszechmoc władcy, który, jeśli tylko rozporządza odpowiednimi środkami, może w sposób dowolny ukształtować państwo i społeczeństwo. Z tego punktu widzenia sądzona, że wady życia społecznego istnieją dlatego, że rządzący nie chcą lub nie potrafią ich usunąć. Stąd wynikało zapotrzebowanie na „dobrego i mądrego władcę”, który jeśli zrozumie co jest dobre, natychmiast wcieli to w życie.

•Koncentracja uwagi na państwie i władzy

O ile dzisiaj uważa się państwa „tylko” za instytucję politycznej organizacji społeczeństwa, w okresie przedsocjologicznym utożsamiano je ze społeczeństwem.

2.Dlaczego za początek socjologii naukowej uznaje się rok 1838 i wiąże się go z osobą Comte’a?

W roku 1838 Comte wydał dzieło, w którym użył wymyślonego przez siebie pojęcia „socjologia”.
Comte jako pierwszy nadał socjologii pierwszoplanową rangę w systemie nauk pozytywnych, określił przedmiot jej badań oraz zaproponował specyficzne dla niej metody badania.

W ramach socjologii wyróżnił on dwie komplementarne dyscypliny: statytykę społeczną (teorię samorzutnego porządku społecznego) i dynamikę społeczną (teorię ciągłego i koniecznego rozwoju ludzkości).

3.Najważniejsze różnice i podobieństwa w sposobie uprawiania nauki o społeczeństwie u Comte’a i Marksa .

•Podobieństwa
Opisywanie rozwijającego się kapitalizmu, w różnych fazach jego rozwoju
Pogląd o wyższości kapitalizmu nad feudalizmem
Przekonanie, że wnikliwość badawcza powinna być połączona z zaangażowaniem społecznym, a rezultaty badań wykorzystane do całościowej zmiany społecznej
Uprawianie socjologii-nauki o społeczeństwie w sposób radykalny( krytyczny), a nie czysto akademicki

•Różnice

Comte
Optymistyczne podejście do możliwości budowy sprawiedliwego i nieantagonistycznego społeczeństwa na bazie kapitalizmu.(orientacja funkcjonalna)

Marks
Uznał, że budowa spraw. i nieantagonistycznego społeczeństwa może się dokonać tylko poprzez obalenie podstaw ustrojowych kapitalizmu (gdy wyczerpie on juz swoje mozliwosci rozwojowe) (reprezentant orientacji konfliktowej)

Postulował zniesienie prywatnej własności środków produkcji i likwidację burżuazyjnego państwa. (Marks nie chcial obalic kapitalizmu tylko wykombinowal co zrobic, gdy ten wyczerpie swe mozliwosci. jest to poglad utopijny, poniewaz system kapitalistyczny jest niewyczerpalny ale Marks nie zdawal sobie z tego sprawy.)

4.Jakie wydarzenia po odzyskaniu przez Polskę niepodległości można uznać umownie za początek socjologii naukowej w Polsce?

1920- powstanie pod kierownictwem Floriana Znanieckiego Katedry Socjologii i Filozofii Kultury na Uniwersytecie Poznańskim, przekształconej później w Instytut Socjologii.
1920- powstanie pod kierownictwem Leona Petrażyckiego Katedry Socjologii na Uniw. Warszawskim.
1930- powstanie socjologii, jako odrębnego kierunku studiów
- założenie Polskiego Towarzystwa Socjologicznego
- powstanie „Przeglądu Socjologicznego”
- pierwszy zjazd socjologów w Poznaniu

5.Najważniejsze założenia funkcjonalizmu

Ujmowanie społeczeństwa jako systemu, całości składającej się z wielu strukturalnie ze sobą powiązanych podsystemów i instytucji społecznych.
System jest warunkowany przez swoje elementy składowe i łączące je relacje, chociaż sam tworzy odrębną jakość, niesprowadzoną do prostej sumy elementów.
Badanie i rozumienie istoty poszczególnych instytucji społecznych-elemntów systemu, wymaga rozpoznania funkcji, jakie pełnią one w tymże systemie
Zmiana w obszarze jednej instytucji, czy podsystemu jest uwarunkowana przez, i sama warunkuje, zmiany w innych instytucjach i podsystemach
Społeczeństwo jako struktura (system) utrzymująca się w stanie równowagi, ciągłości i względnej integracji, pomimo zachodzących zmian
Podstawą istniejącego ładu społecznego ( wewnętrznej integracji) , jest zgoda większości członków społeczeństwa, co do podstawowych wartości i norm w nich przyjętych, a więc pewnego rodzaju konsensus, choćby niepełny
Podział funkcji poszczególnych instytucji w systemie społecznym na jawne i ukryte
Występowanie elementów dysfunkcjonalnych, podważających ład społeczny
Przypisanie systemom społecznym zdolności do samoregulacji, tj. do przywracania naruszanej stale równowagi oraz zachowania ciągłości

6.Najważniejsze założenia orientacji konfliktowej

Społeczeństwo jako obszar nieustannych, strukturalnych konfliktów między grupami interesów, zwłaszcza miedzy grupami społecznie upośledzonymi i uprzywilejowanymi
Sprzeczności w poszczególnych formach społeczno-ekonomicznych jako czynnik sprawczy rozwoju świata społecznego
Przejawianie się podstawowych sprzeczności, występujących w systemach gospodarczych społeczeństw, głównie w relacjach między siłami wytwórczymi a opóźniającymi ich rozwój stosunkami produkcji
Stosunki własnościowe decydują o podziale społeczeństwa na klasy społeczne
Konflikt klasowy ( walka klas społecznych) jako polityczny wyraz sprzeczności ekonomicznych
Wysoko rozwinięte społeczeństwa kapitalistyczne jako struktury dojrzewające do jakościowej zmiany ustrojowej i przejścia do wyższej formacji, otwierającej nowe perspektywy rozwoju, a mianowicie do komunizmu.
Powstanie nieantagonistycznego społeczeństwa komunistycznego z aspiracji i poprzez rewolucyjną aktywność klas wyzyskiwanych, czyli proletariatu

7.Dlaczego Marks uznawany jest za klasyka orientacji konfliktowej? Jakie są kierunki współczesnej krytyki jego poglądów naukowych?

Karol Marks uznawany jest za klasyka orientacji konfliktowej, gdyż był jednym z pierwszych twórców jej podstawowych założeń ( sprzeczności i konflikt między proletariatem a burżuazja ) .

Współczesne kierunki krytyki poglądów naukowych Marksa

Dla Marksa zasadniczą osią sprzeczności w przedkomunistycznych formacjach był konflikt klasowy, współcześni badacze uznają, osi takich jest więcej, o różnym znaczeniu w różnych społeczeństwach.
Przekonanie, ze w wysoko rozwiniętych społeczeństwach kapitalistycznych proletariatu w rozumieniu Marksowskim już nie ma, stąd tez nie może on stanowić drugiego bieguna konfliktu klasowego.
Współczesna klasa robotnicza jeśli już pozostaje w konflikcie interesów z inna grupą społeczną, to jest nią klasa niższa a nie wyższa.
Obecnie zbiorowa walka o poprawę bytu klasy pod względem ekonomiczno-społecznym upośledzonej, ustępuje miejsca indywidualnej inicjatywie i aktywności ludzi w kierunku podniesienia własnego statusu.
Krytyka biegunowego ujęcia konfliktu społecznego ( proletariat- burżuazja) i ignorowania przez Marksa wzrostu znaczenia i liczebności klasy średniej.
Nienaukowy charakter teorii Marksa, gdyż nie spełnia ona koniecznego warunku falsyfikowalności ( nie można jej obalić).
Globalne ujęcie niesprawdzalnej i wątpliwej teorii Marksa niesie niebezpieczeństwo wykorzystania ich jako ideologicznej podstawy systemów totalitarnych ( przykład.: faszyzm, stalinizm)

8.Najważniejsze różnice w sposobie widzenia świata społecznego w orientacji funkcjonalistycznej i konfliktowej.

Orientacja funkcjonalistyczna
Samostabilizujące się społeczeństwo, którego ład wewnętrzny oparty jest na zgodzie większości obywateli co do podstawowych wartości i instytucji życia społecznego

Orientacja konfliktowa
Konflikt między grupami społecznymi oraz uznanie międzygrupowych sprzeczności o charakterze strukturalnym, za podstawowe czynniki ukierunkowujące i dynamizujące rozwój społeczny

Orientacja funkcjonalistyczna
Ułatwienie koncentracji uwagi na mechanizmie funkcjonowania struktury społecznej, dając jego obraz statyczny
( synchroniczny)

Orientacja konfliktowa
Mechanizm funkcjonowania struktury społecznej w ujęciu dynamicznym
( diachronicznym)

Orientacja funkcjonalistyczna
Rozwinięty kapitalizm jako ustrój najbardziej przyjazny dla społeczeństwa
Orientacja konfliktowa
Komunizm jako ustrój umożliwiający rozwój społeczeństwa.

9.Jakie współczesne ruchy społeczne i ich ideologie najwyraźniej reprezentują teorię konfliktową?

Pokojowe ruchy o charakterze emancypacyjnym
Ideologia ruchu antyglobalistów ( alterglobalistów)
Ekstremiści współczesnych „gorących konliktów”
Terroryści

10.Główne tezy dramaturgicznej koncepcji interakcji społeczeństw E. Hoffmana. Czy w tej koncepcji gra w „teatrze życia codziennego” jest równoznaczna z fałszem?

Tezy dramaturgicznej koncepcji interakcji społeczeństw wg E. Hoffmana:

Życia codzienne ludzi jako odgrywanie ról na scenie w teatrze
Ludzie ukrywają lub odkrywają poszczególne części swoich myśli i uczuć podobnie jak aktorzy odgrywają role
Wszyscy jesteśmy aktorami, chociaż nie jednakowo dobrymi, i gramy przed publicznością bezpośrednio obecną, jak i tą, którą sobie wyobrażamy
Analogia życia z teatrem i rozróżnienie między sceną a kulisami interakcji
Ludzie kontrolują swoje zachowania i manipulują nimi by wywołać pożądane przez siebie reakcje innych ludzi- scena, rola, w sensie teatralnym. Natomiast za kulisami odprężają się
Większość interakcji przebiega w ciągłym przemieszczaniu się między scena a kulisami
Bez kulis Zycie byłoby trudne do zniesienia i stresujące, ale bez sceny trudno byłoby o ład społeczny, wyzwolenie i skoordynowanie ludzkiej energii
Instrumenty interakcji: język, mowa ciała, scenografia interakcji o ubranie aktorów

Wg. Hoffmana gra w „teatrze życia codziennego” nie jest tożsama z fałszem. Jesteśmy oszustami tylko wtedy, gdy wyrażamy publicznie myśli i postawy niezgodne z naszymi przekonaniami, w sytuacjach, gdy inne osoby odnoszą z tego powodu szkody, gdy przedstawiamy taki obraz siebie, w który sami nie wierzymy.

Sorry, że tak późno, i że wysłało mi sie dwa razy Smile

Mamy komplet Exclamation

jestem w szoku Shocked

brawo dla naszych kobiet z grupy Very Happy

sa wspaniale Razz

sa niesamowite Smile

sa nasze

Żorżetko nie martw sie myster moderator posprzata te powtorzenia Wink

no i wszystko jest dziewczyny jestescie niesamowite normalnie ;] nie zmienia to jednak faktu ze Zorzetka chyba dostanie kolejne ostrzezenie za spamowanie forum Very Happy

wszystkiego naj w 2007! i z umiarem w Sylwestra pic zeby moralniakow nie bylo w Poznaniu Very Happy

pzdr